Dzisiaj opowiem wam o książce, którą myślę, że nie jedną osobę zaskoczę. Zawyczaj nie sięgam po mroczne klimaty gdzie anioły mieszają się z wampirami. Jedyną serię, którą przeczytałam o tych nadzwyczajnych ludziach to saga "Zmierzch", która była swoistym smaczkiem. Natomiast tu ponownie pojawia się ten wątek, który w ostatnich czasach był bardzo popularny. Każdy z autorów piszących o aniołach i wampirach pragnie przedstawić je z nowej, świeżej strony - nie każdemu jednak się to udaję. Jak było tym razem? Przede wszystkim myślę, że warto dać sobie szansę zapoznania się z tekstem, wejść w klimat wprowadzony przez autorkę i wyrobić sobie na temat książki własne zdanie. Jakie jest moje? 

O Anecie Jadowskiej słyszałam wiele pozytywnych opinii. Chwalona za lekkie pióro i niebanalną kreację bohaterów przyciąga grono wiernych czytelników. Sama nigdy jednak nie miałam okazji zapoznania się z książkami jakie wydała. Kiedy dostałam propozycję przeczytania "Diabelskiego młyna" od razu się zgodziłam po pierwsze zachwyciła mnie moc łączących się kolorów na okładce, a dwa chciałam poczuć emocje, którzy czują inni po odłożeniu książek wydanych przez tę autorkę. Czy fabuła tej trylogii zaspokoiła mój czytelniczy głód, który odczuwałam? 

Nikita wraz z Robinem wyruszają w podróż do Archiwum Zakonu Cieni, gdzie Robin ma się dowiedzieć o historii jego przeszłości. Jednak droga okazuje się być kręta a niespodzianki czyhające na nich nie zawsze dobre i bezpieczne. Czy dwoje tych młodych ludzi dotrze do celu wykonując po drodze wymierzone im zadania, które pomóc mają w odkryciu prawdy? Jakie odpowiedzi otrzyma Robin?

Wyłonił się zza pnia drzewa. Cudaczek. Nie pamiętam, bym widział kiedykolwiek coś tak pociesznego.

Stwór był rozmiarów dużego szczeniaka, labradora, czy wilczarza. Miał krępe, pokryte złotawą łuską ciało, długie masywne łapy - znak, że jeszcze sporo urośnie - i wężowy ogon, którym uderzał nerwowo o ziemię. Pyszczek z wielkimi uszami przywodził na myśl nietoperza - podobnie jak błoniaste skrzydła. Wielkie szczenięce ślepka, które patrzyły na mnie smutno. Wypełniłyby się łzami, gdyby stworzenie umiało płakać.

- Co się stało, głuptasie? - zapytałem.

Muszę przyznać, że wykreowanie tych dwóch postaci musiało przynieść autorce wielkie wyzwanie do pokonania, ponieważ dopełnienie ich do siebie aby stanowili jedną wspólną całość było ciężkie i żmudne. To zadanie Aneta Jadowska wykonała perfekcyjnie bowiem ta para to jedni z najlepszych bohaterów jakie dano mi poznać w książkowym świecie. 

Spotkanie z Anetą Jadowską i jej światem Nikity uważam za udane i mam nadzieję, że jeszcze nie raz powrócę do świata wykreowanego przez autorkę. Zawsze uważałam, że tego typu książki nie są moją mocną stroną, a ich przeczytanie sprawia mi ogromną trudność jednak ta seria była miłym zaskoczeniem. Nie ma tu mowy o czytelniczym zawodzie. Polecam. 

Moja ocena: 10/10

Często usłyszeć można między wierszami w kawiarni czy w parku na ławce jak serdeczna przyjaciółka radzi drugiej, aby ta przypadkiem nie wchodziła drugi raz do tej samej rzeki, bo zasługuje na kogoś innego. W lokalu przy barze kolega poklepuje kumpla mówiąc, że ten nadal kocha swoją byłą, bo przecież stara miłość nie rdzewieje. Koledzy z klasy spotkali się po latach nie mogąc od siebie oderwać wzroku, a przecież za szkolnych lat tak bardzo się nie lubili. On ciągnął ją ciągle za włosy, a ona na niego skarżyła. Istnieje wiele scenariuszy na dowód tego, że czasem potrzeba czasu, by pewne uczucia mogły rozkwitnąć. Często ludzie doświadczeni po latach mówią, dlaczego od razu nie mogliśmy zostać razem, tyle czasu bez siebie zmarnowaliśmy, ja rozwódka, ty wdowiec, przecież mogliśmy razem.. No właśnie, a jak było w książce Krzysztofa Piotra Łabendy?

Moja ocena: 9,5/10

Książka Marcie Steele zapowiadała się być kobiecą, ciepłą i romantyczną opowieścią, która rozgrzeje moje serce, po której jeszcze długo będę ją rozpamiętywać. Początek obiecywał mi miłosne rozterki i ogromny ból po stracie ukochanej osoby. Niestety wątek sklepu obuwniczego, który miał być przyjemnym, rozwijającym się stopniowo w tle okazał się na tyle dominujący, że zabił we mnie chęć dalszej kontynuacji tej opowieści, jednak postanowiłam dać jej szansę, czy słusznie? Do tej pory nie znałam samej autorki, jak i jej twórczości, nawet po skończeniu książki nie kusiło mnie, aby powiększyć swoją wiedzę. Spowodowane jest to stricte tym, że poczułam się trochę rozczarowana, tym co obiecywał mi opis, a tym, co otrzymałam.

W sklepie obuwniczym, który już nie długo ma zostać zamknięty, pracuje trójka przyjaciół. Stopniowo poznajemy życie Riley, Dana i Sadie, którym w życiu prywatnym nie układa się zbyt dobrze. Każdy z nich jest na tyle przywiązany do swojego miejsca pracy, żeby za wszelką cenę dołożyć wiele starań, aby go uratować. Choć Riley nie jest właścicielką sklepu, to ona szczególnie stara się, aby nie znikł on całkowicie z rynku obuwniczego, ale czy skutecznie? W poprzedniej recenzji opisywałam wam bohaterkę, która została odrzucona w wieczór wigilijny. Tu spotykamy ten sam schemat, tylko Riley dowiaduje się o tym, że jej partner ma żonę i dzieci. To dla niej ogromny szok, po którym ciężko się jej podnieść. Dan natomiast przeżywa rozstanie z kobietą, o której myślał, jako przyszłej żonie. Szokiem okazuje się dla niego fakt, że ukochana go zdradziła. Nie potrafi jej zapomnieć, chociaż serce wciąż dyktuje swoje warunki. Sadie przeżywa żałobę po zmarłym mężu, wciąż nie może uwierzyć, że to już rok odkąd zostawił ją i córkę. Każde spotkanie z przyjaciółmi powoduje fakt, że wyraźnie odczuwa brak ukochanego. To on stanowił zawsze duszę towarzystwa, a każdy z wielką chęcią go słuchał. Jak widać naszych bohaterów łączy fakt nieszczęśliwej miłości oraz perspektywa utraty pracy. Czy poradzą sobie z okrutną rzeczywistością?

Magiczna opowieść dla każdej kobiety, która chce się śmiać i płakać oraz odnaleźć prawdziwe uczucie, przyjaźń, pasję i piękne buty." - opis. 

"Druga szansa" to mało wymagająca książka, która w moim odczuciu wypadła dość słabo. Mimo że bohaterowie posiadają ciężki bagaż doświadczeń, to brak im autentyczności i wyczucia, które spowodowałoby uwolnienie odpowiednich emocji. Łatwo było przewidzieć dalszy bieg zdarzeń, a fabuła czasem wnosiła niewiele do życia bohaterów. Irytujące bardzo były również postacie nowego szefostwa, czyli córki zmarłego właściciela i jej partnera. Kobieta totalnie nieznająca się na biznesie próbowała zepsuć nie tylko ledwie funkcjonujący sklep poprzez wprowadzanie wysokich cen i mało modnych butów, ale także więzi łączące tę trójkę. Myślę, że autorka posiadała świetny pomysł na książkę, który w pewnym czasie uległ rozjechaniu poprzez podejmowanie każdego bohatera jako głównego i jeszcze kluczowy wątek butów. Książka jest krótka więc z łatwością, można było poświęcić jej więcej czasu i dopracowanie w kilku następnych stronach.

Oceniam ją przeciętnie, na pewno wypadnie dobrze w oczach tych osób, które lubią lekkie, niezobowiązujące lektury. Mnie nie przekonała, mój apetyt urósł w miarę jedzenia, kiedy przeczytałam początek, a niestety z kolejnymi kartami byłam coraz bardziej głodna.